Χειρουργείο Θυρεοειδών / Παραθυρεοειδών

kyklos

Τι είναι οι όζοι του θυρεοειδούς;

Ο θυρεοειδής είναι ένας αδένας σε σχήμα πεταλούδας που βρίσκεται μπροστά από το κάτω μέρος του λάρυγγα και την τραχεία. Είναι υπεύθυνος για την παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών που είναι απαραίτητες για τον έλεγχο του βασικού μεταβολισμού και μιας σειράς ζωτικών λειτουργιών του οργανισμού. Ο όζος του θυρεοειδούς δεν είναι τίποτε άλλο από μια μάζα (παθολογική διόγκωση), που αναπτύσσεται μέσα στο θυρεοειδή και ξεχωρίζει από τον υπόλοιπο υγιή αδένα λόγω της διαφορετικής της σύστασης. 

Οι όζοι ποικίλουν ως προς τη σύσταση (συμπαγείς, κυστικοί, μεικτοί), στα ευρήματα της ψηλάφησης (σκληροί, μαλακοί) και στην κινητικότητα κατά την κατάποση.

Οι όζοι του θυρεοειδούς είναι πολύ συχνοί: μεταξύ 5 και 20% του πληθυσμού έχει όζο μεγαλύτερο από 1 cm αντιληπτό κατά την ψηλάφηση, αν δε συνυπολογίσουμε τους μη ψηλαφητούς όζους που εντοπίζονται τυχαία στο υπερηχογράφημα, ένα ποσοστό 40 έως 50% του γενικού πληθυσμού έχει όζους στο θυρεοειδή αδένα.  Τις περισσότερες φορές, οι θυρεοειδικοί όζοι δε συνοδεύονται από κανένα σύμπτωμα. Είναι εντυπωσιακό ότι μόνο ένα ποσοστό 2,5% των θυρεοειδικών όζων προκαλούν πιεστικά φαινόμενα. Ωστόσο, ένα 5% των όζων του θυρεοειδούς είναι κακοήθεις! Επιπρόσθετα, ένα ποσοστό 5-10% των όζων του θυρεοειδούς παράγουν περίσσεια θυρεοειδικών ορμονών (τα λεγόμενα τοξικά αδενώματα). Σε αντιδιαστολή με τον όζο, ο όρος βρογχοκήλη αναφέρεται στη συνολική διόγκωση του παρεγχύματος του θυρεοειδούς αδένα κι όχι μόνο σε μία περιοχή του. Η συνύπαρξη βρογχοκήλης και όζων περιγράφεται ως “μονοοζώδης” (ένας όζος) ή “πολυοζώδης (όζοι περισσότεροι του ενός) βρογχοκήλη”. 

Πως γίνεται η διαγνωστική προσέγγιση των όζων του θυρεοειδούς;

Όπως συμβαίνει με το σύνολο των παθήσεων στην Ιατρική, η διαγνωστική προσέγγιση ξεκινά με τη λήψη ενός λεπτομερούς ιστορικού και την ψηλάφηση του τραχήλου με τρόπο συστηματικό: Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο η περιοχή του θυρεοειδούς αλλά ολόκληρος ο τράχηλος θα πρέπει να ψηλαφάται με συγκεκριμένη αλληλουχία. Κομβικό ρόλο στη διαγνωστική του θυρεοειδούς κατέχει η υπερηχογραφία, η οποία αποσκοπεί στη λήψη πληροφοριών σε σχέση με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του κάθε όζου (μέγεθος, όρια, σχήμα, ηχογένεια, αιμάτωση, επασβεστώσεις, συνύπαρξη παθολογικών τραχηλικών λεμφαδένων). 

Η εμπειρία του εξεταστή είναι κεφαλαιώδους σημασίας, καθώς η περιγραφή του όζου θα πρέπει να αναφέρεται σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τους, που έχουν κλινική σημασία. Σε αυτά στηρίζεται η μελέτη διαστρωμάτωσης κινδύνου του όζου για κακοήθεια με τη βοήθεια των διαφόρων συστημάτων TI-RADS ( Thyroid Imaging Reporting & Data System). Πολύτιμη στο πεδίο αυτό είναι η συμπληρωματική διενέργεια ελαστογραφίας, η οποία επιτρέπει υπερηχογραφικά την εντόπιση σκληρίας (δηλαδή ύποπτης περιοχής) εντός ενός θυρεοειδικού όζου κι επομένως παρέχει πρόσθετες πληροφορίες σχετικά με τον κίνδυνο κακοήθειας.

kyklos

Αδένωμα/υπερπλασία παραθυρεοειδούς

Οι παραθυρεοειδείς αδένες είναι στην τυπική τους μορφή τέσσερις μικροί αδένες με μέγεθος και σχήμα που μοιάζει με φακή, βρίσκονται στην οπίσθια επιφάνεια του θυρεοειδούς αδένα και παράγουν μία ορμόνη που λέγεται παραθορμόνη. Υπερπαραθυρεοειδισμός ονομάζεται η κατάσταση κατά την οποία οι παραθυρεοειδείς αδένες παράγουν υψηλές ποσότητες παραθορμόνης, την οποία και ελευθερώνουν στην κυκλοφορία του αίματος. Η παραθορμόνη συμμετέχει στην ομοιοστασία του ασβεστίου, η οποία είναι σημαντική για τη λειτουργία της καρδιάς, των νεύρων, των μυών και των οστών,

Υπάρχουν δύο τύποι υπερπαραθυρεοειδισμού: 
Στον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό η διόγκωση ενός (αδένωμα παραθυρεοιδούς αδένα) ή περισσότερων παραθυρεοειδών αδένων (υπερπλασία παραθυρεοειδών) προκαλεί υπερπαραγωγή παραθορμόνης, γεγονός που ευθύνεται για υψηλά επίπεδα ασβεστίου στο αίμα, με πληθώρα συνεπειών για τον οργανισμό. Η χειρουργική επέμβαση, που συνίσταται στην αφαίρεση του αδενώματος μέσα από μία πολύ μικρή τομή ή στην αφαίρεση όλων των παραθυρεοειδών και εμφύτευση παραθυρεοειδικού ιστού στην παραθυρεοειδική υπερπλασία είναι η πιο κοινή θεραπεία για τον πρωτοπαθή υπερπαραθυρεοειδισμό.
Ο δευτεροπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός αναφέρεται στην υπερπαραγωγή παραθορμόνης από τους παραθυρεοειδείς αδένες ως αντίδραση σε  χρόνιες νόσους, όπως νεφρική ανεπάρκεια, χρόνια ανεπάρκεια βιταμίνης D, σύνδρομα εντερικής δυσαπορρόφησης ή στα πλαίσια ιδιοπαθούς υπερασβεστιουρίας και υπερμαγνησιουρίας

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα μπορεί να είναι τόσο ήπια και σίγουρα μη ειδικά, ώστε η διάγνωση της νόσου προϋποθέτει γνώση, αυξημένο βαθμό υποψίας και σχετική εμπειρία. Το φάσμα των σημείων και συμπτωμάτων περιλαμβάνει: ναυτία, συχνά επεισόδια εμέτουι και απώλεια όρεξης, πόνος στα οστά και στις αρθρώσεις, οστεοπόρωση, πέτρες στα νεφρά, υπερβολική διούρηση, πόνος στο στομάχι, εύκολη κόπωση, αδυναμία και κατάθλιψη.

   

kyklos
doctor-2
Κωνσταντίνος Μαντσόπουλος, M.D., M.Sc, PhD
Καθηγητής ΩΡΛ – Κεφαλής & Τραχήλου στη Γερμανία
Πιστοποιημένος εκπαιδευτής υπερηχογραφίας κεφαλής & τραχήλου 
Υποειδικότητες:

Πλαστική Χειρουργική προσώπου Φαρμακευτική ογκολογία 

Φόρμα για

Online Ιατρική εκτίμηση